Przy każdej niemal okazji podnosi się rolę mediów w nagłaśnianiu zjawisk, których nagłaśniać nie należy. I nie ma to nic z wspólnego z obowiązkiem informowania, gdyż czym innym jest sucha relacja, a czym innym komentowanie zdarzenia, powtarzanie, powielanie, utrwalanie w świadomości odbiorców.
Z apelem do mediów zwrócili się członkowie ofiar katastrofy smoleńskiej, o roli mediów rozmawiano przy okazji przenoszenia krzyża sprzed pałacu.
Jak potężna jest władza mediów nad nami mieliśmy okazję się przekonać obserwując obraz śp. Lecha Kaczyńskiego lansowany przez telewizje przed tragedią pod Smoleńskiem i po niej.
Jednostronne komentarze to jedno, ale teraz mamy do czynienia z wywoływaniem przez dziennikarzy i ich gości sporów, które jeszcze nie miały miejsca. Muszą jednak nastąpić, gdyż temat pojawia się coraz częściej, coraz więcej reporterów go zapowiada i coraz więcej zapraszanych gości jest o to pytanych.
Jak się uda rozwiązać jakoś sprawę krzyża, to będziemy się na pewno żreć o sposób upamiętnienia śp. L. Kaczyńskiego i pozostałych ofiar katastrofy.
Nie będzie zgody co do tego, w którym miejscu ma zostać umieszczona forma upamiętnienia, pokłócimy się o to, czy ma to być tablica, obelisk czy pomnik. Jeśli tablica, to pobijemy się o wymiar, kolor i wielkość czcionki. Z pomnikiem będzie jeszcze gorzej, bo nie będzie zgody co do miejsca, co do kształtu i wielkości…
Co ja się będę wysilać? Państwo dziennikarze! Do dzieła! Wakacje parlamentarne za pasem, w sejmie nie będzie się nic ciekawego działo, pora wzniecać kolejne spory!
